Er zijn mensen in mijn omgeving, voor wie een nieuwe plaat van John Hiatt niet meteen meer iets is om naar uit te kijken. Dat komt, omdat ze zijn blijven hangen bij zijn onmiskenbare meesterwerk "Bring the Family", dat intussen ook alweer ruimschoots meerderjarig geworden is. Zelf behoor ik nog altijd tot de categorie die telkens John in onze contreien opduikt, ergens in de buurt van de zaalmixer te vinden is. Ik heb namelijk een gigantische boon voor ’s mans manier van optreden: Hiatt smijt zich telkens voor de volle honderd procent en dat is toch wat je als toeschouwer wil meemaken?

Ik verwacht eigenlijk van Hiatt’s studioplaten telkens weer dat ze me minstens een paar keer omver blazen en op dat punt begint het met "The Open Road" niet zo best: de song is “wel oké”, maar nooit echt meer dan dat. Dat kleine euveltje wordt al snel weggewerkt met een erg straf duo: "Haulin’" is Hiatt op z’n kreunende, pompende best en "Go Down Swingin’ is een jonger broertje van "Memphis in the Mean Time." Het is echter pas bij de vierde song, wanneer Hiatt ronduit voor de blues gaat, dat je heel even ademloos en sprakeloos bent.

Mocht u vergeten zijn hoe The Blues hoort te klinken, dan kan u zichzelf hiermee in zes minuten alvast een beetje bijscholen. Die solo….mensen toch! De band op deze 19de plaat blinkt uit in degelijkheid: Kenneth Blevins op drums, Doug Lancio op gitaar en Patrick O’Hearn op bas, da’s een clubje waar je ergens mee kan komen. Als je daar dan, zoals Hiatt alweer presteert, een tiental erg straffe songs aan kunt toevertrouwen, dan ben je waar je moet zijn. Met een song als "My Baby" speel je moeiteloos elk festival plat, terwijl vele duizenden songschrijvers hun hele rechterhand veil zouden hebben om ooit iets als "My Homeland" uit de pen te krijgen. "What Kind of Man" heeft iets te nadrukkelijk in de schaduw van "Thing Called Love" gelegen en "Movin’ On" komt niet echt uit de startblokken, maar verder hoort u van mij geen kwaad woord over de nieuwe Hiatt: als de lat al erg hoog ligt en je verlegt ze telkens weer een beetje, zonder dat je er onder door gaat, dan ben je goed bezig, me dunkt. Geen idee hoe ’t dezer dagen met het traditioneel nogal woelige liefdesleven van Hiatt zit, maar van een ding ben ik zeker: zijn voorraad vitriool is onaangeroerd, zijn stem klinkt, met dat tikkeltje extra ruis erop, beter dan ooit en hij heeft het vak van liedjesschrijver onder de knie, als weinig anderen.

Ok, "The Open Road" is geen "Bring The Family", maar het is wel alweer een prima vintage John Hiatt-cd. (Dani)